Rozwój Leszna, ówczesnego miasta wojewódzkiego, i ekspansja mieszkalnictwa wielorodzinnego w tzw. technologii wielkiej płyty, pociągał za sobą dynamiczną rozbudowę infrastruktury, w tym sieci kanalizacji sanitarnej. Wytwarzane przez przyszłych mieszkańców nowych osiedli, ścieki dopływać miały do istniejącej sieci kanalizacji ogólnospławnej i dalej do mechanicznej oczyszczalni ścieków usytuowanej przy ul. Kanałowej, funkcjonującej do lat 90. minionego wieku, a wybudowanej wraz  z siecią kanalizacyjną w ramach kanalizowania miasta, jeszcze przed I wojną światową. Ponieważ planowana rozbudowa miasta obejmowała znaczący obszar, w tym miejsca, których usytuowanie wysokościowe nie pozwalało na grawitacyjne odprowadzenie ścieków do odbiornika, tj. oczyszczalni przy ul. Kanałowej, przewidziano pompowe podnoszenie ścieków. Jako miejsce lokalizacji pompowni przeznaczono działki przy ul. Grunwaldzkiej, usytuowane ok. 150 m od końcówki istniejącej sieci kanalizacji ogólnospławnej w ul. Racławickiej.

Przedmiotowa pompownia budowana była w latach 1975-77 i oddana została do eksploatacji  w czerwcu 1977 r. Projekt zakładał, że do pompowni dopływać będą ścieki sanitarne ze zlewni kanalizacji rozdzielczej osiedli mieszkaniowych wschodniej części miasta.

Część socjalną, sterowniczą i warsztatową zlokalizowano w nadziemnej części obiektu opartej na planie rotundy, przypominającą ujęcie wody poddennej na Wiśle w Warszawie, zwanej „Gruba Kaśka” – stąd, zapożyczona potoczna nazwa leszczyńskiego obiektu. Część technologiczną pompowni tj. zbiorniki, „sitaki”, pompy i rurociągi usytuowano w podziemnej części obiektu o głębokości ponad 10 m.